''ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΕΩΣ''
Ήταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα όταν έπαθα το μεγάλο μου πολιτιστικό σοκ και μάλιστα από τον καναπέ του σπιτιού μου χωρίς να χρειαστεί να επισκεφτώ κάποια ασιατική χώρα. Κρατούσα στα χέρια μου μια παλιά ζακέτα που ήθελε αλλαγή κουμπιών και για να κινηθώ σωστά (ως προς το ράψιμο) έπιασα μια άλλη, καινούργια που μόλις είχα αγοράσει από γνωστή πολυεθνική αλυσίδα καταστημάτων ένδυσης. Καθώς περιεργαζόμουν τη νέα ζακέτα, το μάτι μου έπεσε στη ραφή των κουμπιών της και τότε με έκπληξη διαπίστωσα ότι τα κουμπιά ήταν αδύνατον να ξηλωθούν, ήταν ένα με το ύφασμα της ζακέτας. Αν, δηλαδή, ήθελες κάποια στιγμή να τα αλλάξεις ή αν χρειαζόταν να τα αντικαταστήσεις σε περίπτωση φθοράς, απλά δε γινόταν, θα αναγκαζόσουν να πετάξεις ολόκληρη τη ζακέτα. Αυτή η αδυναμία μεταποίησης ή μάλλον η κατασκευή που αποκλείει κάθε περιθώριο μεταποίησης με τάραξε' ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο μάταιη ήταν η αγορά που είχα κάνει. Ουσιαστικά μόλις είχα αγοράσει ένα προιόν που μπορεί κανονικά να μην έφερε ημερομηνία λήξης, είχε όμως, μηχανισμό αυτοκαταστροφής, αν ένα κουμπί καταστρεφόταν συμπαρέσυρε ολόκληρο το ρούχο.
'Εμεινα εκεί, καθισμένη στον καναπέ μου να απορώ για τη ζακέτα και τα κουμπιά της. Μετά από λίγο όμως, σκέφτηκα ότι τελικά είναι κάπως υποκριτικό να απαιτούμε ρούχα δεκτικά μεταποίησης ενώ ψωνίζουμε από αλυσίδες, διότι πολύ απλά τότε ερχόμαστε σε σύγκρουση με τον λόγο που μας έκανε να καταφύγουμε σ' αυτήν την κατηγορία καταστημάτων και που δεν είναι άλλος από το ότι συνήθως αναζητούμε κάτι που δε θα κοστίσει πολύ, που θα βγαίνει σε πολλά χρώματα, που θα κάνει απλά τη δουλειά του. Με άλλα λογια, δηλαδη, όταν ψωνίζουμε από τέτοιου είδους καταστήματα, δεν το κάνουμε με την προοπτική ότι θα αγοράσουμε κάτι που θα αντέξει στο χρόνο, ούτε γιατί αυτό έχει την τάδε φυσική σύνθεση, ή προέρχεται από το τάδε φυσικό υλικό. Σ' αυτό άλλωστε, στηρίζονται και οι ιδρυτές τέτοιων τραστ, στην με λίγα λόγια, ψυχολογία της μιας χρήσης.
Αγοράζουμε χωρίς την παραμικρή μακροπρόθεσμη απαίτηση από το προιόν και κατ' επέκταση τον παραγωγό του, ο οποίος φυσικά και θα το εκμεταλλευτεί αποφεύγοντας να καταβάλει την οποιαδήποτε προσπάθεια που θα εγγυόταν την ανθεκτικότητά και την ποιότητά του. Άλλωστε, αν το αναλογιστούμε λίγο βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι κάτι παρόμοιο συναντάμε και ως προς τον τρόπο που τρεφόμαστε. Προσωπικά θεωρώ εξίσου υποκριτικό με την περίπτωση της ζακέτας, τον φρεσκοκομμένο μαιντανό πασπαλισμένο στο ζεσταμένο από τα μικροκύματα πιάτο μαγαζιών που παραπαίουν μεταξύ φαστφουντάδικου και εξεζητημένου εστιατορίου ή το να αδειάσω το ντιλίβερι από το αλουμινένιο κεσεδάκι του στο πορσελάνινο πιάτο μου.
Και φυσικά δεν είναι κακό οι άνθρωποι να βολευόμαστε πού και πού, το ''ψεκάστε, σκουπίστε, καθαρίσατε'' λίγο πολύ όλοι αναγκαστικά το έχουμε ενστερνιστεί κατά καιρούς στη φρενήρη καθημερινότητά μας. Το κακό και το επικίνδυνο για εμένα είναι μήπως η τακτική αυτή γίνει συνήθεια, τρόπος σκέψης' αν δηλαδή προσεγγίζουμε τα πάντα με τη ψυχολογία ότι δεν έχουν να προσφέρουν κάτι περαιτέρω, ότι δε θα έχουν διάρκεια στο χρόνο, ότι η χρησιμότητά τους θα περιορίζεται και θα παύει με την υλική χρησιμοποίηση τους, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε στυγνοί χρησιμοθήρες που ψάχνουν μόνο να ωφεληθούν με το μικρότερο κάθε φορά κόστος, είτε οικονομικό, είτε ιδεολογικό, είτε ακόμη και συναισθηματικό. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που οι ανθρώπινες και κυρίως οι ερωτικές σχέσεις σήμερα τείνουν να εξαντλούνται σε μια επαφή, σε μια βραδιά, χωρίς προσδοκίες για το μέλλον, χωρίς το αναπόφευκτο άλλοτε, μοίρασμα αμοιβαίων υποχρεώσεων.
Όπως και να 'χει, έτσι για την ιστορία, εγώ πάντως έκοψα τα κουμπιά της καινούργιας ''μιας χρήσεως'' ζακέτας και τα έραψα στην παλιά...
Ήταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα όταν έπαθα το μεγάλο μου πολιτιστικό σοκ και μάλιστα από τον καναπέ του σπιτιού μου χωρίς να χρειαστεί να επισκεφτώ κάποια ασιατική χώρα. Κρατούσα στα χέρια μου μια παλιά ζακέτα που ήθελε αλλαγή κουμπιών και για να κινηθώ σωστά (ως προς το ράψιμο) έπιασα μια άλλη, καινούργια που μόλις είχα αγοράσει από γνωστή πολυεθνική αλυσίδα καταστημάτων ένδυσης. Καθώς περιεργαζόμουν τη νέα ζακέτα, το μάτι μου έπεσε στη ραφή των κουμπιών της και τότε με έκπληξη διαπίστωσα ότι τα κουμπιά ήταν αδύνατον να ξηλωθούν, ήταν ένα με το ύφασμα της ζακέτας. Αν, δηλαδή, ήθελες κάποια στιγμή να τα αλλάξεις ή αν χρειαζόταν να τα αντικαταστήσεις σε περίπτωση φθοράς, απλά δε γινόταν, θα αναγκαζόσουν να πετάξεις ολόκληρη τη ζακέτα. Αυτή η αδυναμία μεταποίησης ή μάλλον η κατασκευή που αποκλείει κάθε περιθώριο μεταποίησης με τάραξε' ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο μάταιη ήταν η αγορά που είχα κάνει. Ουσιαστικά μόλις είχα αγοράσει ένα προιόν που μπορεί κανονικά να μην έφερε ημερομηνία λήξης, είχε όμως, μηχανισμό αυτοκαταστροφής, αν ένα κουμπί καταστρεφόταν συμπαρέσυρε ολόκληρο το ρούχο.
'Εμεινα εκεί, καθισμένη στον καναπέ μου να απορώ για τη ζακέτα και τα κουμπιά της. Μετά από λίγο όμως, σκέφτηκα ότι τελικά είναι κάπως υποκριτικό να απαιτούμε ρούχα δεκτικά μεταποίησης ενώ ψωνίζουμε από αλυσίδες, διότι πολύ απλά τότε ερχόμαστε σε σύγκρουση με τον λόγο που μας έκανε να καταφύγουμε σ' αυτήν την κατηγορία καταστημάτων και που δεν είναι άλλος από το ότι συνήθως αναζητούμε κάτι που δε θα κοστίσει πολύ, που θα βγαίνει σε πολλά χρώματα, που θα κάνει απλά τη δουλειά του. Με άλλα λογια, δηλαδη, όταν ψωνίζουμε από τέτοιου είδους καταστήματα, δεν το κάνουμε με την προοπτική ότι θα αγοράσουμε κάτι που θα αντέξει στο χρόνο, ούτε γιατί αυτό έχει την τάδε φυσική σύνθεση, ή προέρχεται από το τάδε φυσικό υλικό. Σ' αυτό άλλωστε, στηρίζονται και οι ιδρυτές τέτοιων τραστ, στην με λίγα λόγια, ψυχολογία της μιας χρήσης.
Αγοράζουμε χωρίς την παραμικρή μακροπρόθεσμη απαίτηση από το προιόν και κατ' επέκταση τον παραγωγό του, ο οποίος φυσικά και θα το εκμεταλλευτεί αποφεύγοντας να καταβάλει την οποιαδήποτε προσπάθεια που θα εγγυόταν την ανθεκτικότητά και την ποιότητά του. Άλλωστε, αν το αναλογιστούμε λίγο βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι κάτι παρόμοιο συναντάμε και ως προς τον τρόπο που τρεφόμαστε. Προσωπικά θεωρώ εξίσου υποκριτικό με την περίπτωση της ζακέτας, τον φρεσκοκομμένο μαιντανό πασπαλισμένο στο ζεσταμένο από τα μικροκύματα πιάτο μαγαζιών που παραπαίουν μεταξύ φαστφουντάδικου και εξεζητημένου εστιατορίου ή το να αδειάσω το ντιλίβερι από το αλουμινένιο κεσεδάκι του στο πορσελάνινο πιάτο μου.
Και φυσικά δεν είναι κακό οι άνθρωποι να βολευόμαστε πού και πού, το ''ψεκάστε, σκουπίστε, καθαρίσατε'' λίγο πολύ όλοι αναγκαστικά το έχουμε ενστερνιστεί κατά καιρούς στη φρενήρη καθημερινότητά μας. Το κακό και το επικίνδυνο για εμένα είναι μήπως η τακτική αυτή γίνει συνήθεια, τρόπος σκέψης' αν δηλαδή προσεγγίζουμε τα πάντα με τη ψυχολογία ότι δεν έχουν να προσφέρουν κάτι περαιτέρω, ότι δε θα έχουν διάρκεια στο χρόνο, ότι η χρησιμότητά τους θα περιορίζεται και θα παύει με την υλική χρησιμοποίηση τους, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε στυγνοί χρησιμοθήρες που ψάχνουν μόνο να ωφεληθούν με το μικρότερο κάθε φορά κόστος, είτε οικονομικό, είτε ιδεολογικό, είτε ακόμη και συναισθηματικό. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που οι ανθρώπινες και κυρίως οι ερωτικές σχέσεις σήμερα τείνουν να εξαντλούνται σε μια επαφή, σε μια βραδιά, χωρίς προσδοκίες για το μέλλον, χωρίς το αναπόφευκτο άλλοτε, μοίρασμα αμοιβαίων υποχρεώσεων.
Όπως και να 'χει, έτσι για την ιστορία, εγώ πάντως έκοψα τα κουμπιά της καινούργιας ''μιας χρήσεως'' ζακέτας και τα έραψα στην παλιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου